Krótko o historii "Dwójki"
W 1912 roku, kiedy Polska była wyłącznie w sercach polaków walczących o ojczyznę z zaborcą, w okręgu przemysłowej Łodzi, Tadeusz Kalusiński tworzył męską drużynę skautową. Drużyna wywodziła się z organizacji SOKOŁA i nosiła imię Waleriana Łukasińskiego. Jesienią w lasach Aleksandrowa Łódzkiego doszło do pierwszego spotkania rodzącego się łódzkiego harcerstwa. Podczas nadania numeracji drużynom, z racji na podział na męskie i żeńskie otrzymaliśmy parzysty numer 2, a 1 otrzymała drużyna im. Tadeusza Kościuszki. Harcerze brali czynny udział w I i II wojnie światowej. I wojna rozegrana niecałe 2 lata po rozpoczęciu pracy drużyny zapisała się nie tylko jako bój o wyzwolenie Polski, ale i bój w którym życie za drużynę i kraj oddał Jerzy Ludwik Szletyński, pierwszy mianowany wewnętrznie drużynowy "dwójki". Na 25-cio lecie drużyny, w 1937 r. II otrzymała sztandar, który (w drużynie do dzisiaj) był sztandarem Chorągwi Łódzkiej. Po II wojnie światowej przyrzeczenia na ten sztandar odbierał Aleksander Kamiński. II Łódzka Drużyna Harcerzy jest matką harcerstwa Łódzkiego. Z kadry II-ki powstawały drużyny: Stalowa XIII, XVI. Drużynowi, kontynuowali działania swoich harcerskich poprzedników, ułanów, żołnierzy AK, działaczy podziemnego państwa polskiego, działaczy solidarności. Teraz my dzięki naszym nauczycielom uczymy patriotyzmu i mądrości wynikającej z historii.
Założenie drużyny
W 1912 roku na terenie Łodzi powstaje drużyna harcerzy im. Waleriana Łukasińskiego. W Polsce niepodległej, w Chorągwii Łódzkiej nosi nr 2. Zgodnie z tradycją za założyciela i pierwszego drużynowego uważa się Jerzego Ludwika Szletyńskiego. Niewykluczone jednak jest, że założycielem był Tadeusz Kalusiński.
Działalność pod zaborami
Zbiórki drużyny odwywają się w lokalu przy ulicy Widzewskiej 86 (dzisiaj Kilińskiego 96). Harcerstwo w tamtych czasach (w Łodzi pod nazwą Skaut Polski) ma charakter paramilitarny, wielu z harcerzy wybiera karierę wojskową.
Działalność podczas I Wojny Światowej
Działania wojenne nie powstrzymują drużyny przed funkcjonowaniem. Organizowane są zbiórki, akcje zarobkowe, kolonie harcerskie, korepetycje i zbiórki na rzecz biednej młodzieży robotniczej (która stanowi większość członków drużyny). Drużyna liczy ok. 90 członków.
Nowe drużyny
Z jednego z plutonów, spełniającego odpowiednie wymagania rodzi się 13 ŁDH im. gen. Józefa Bema. W przyszłości powstaną drużyny 16 ŁDH, 31 ŁDH i wiele innych.
Dwójka obejmuje działalnością Szkołę Powszechną im. Bolesława Chrobrego przy ul. Drewnowskiej 88. Wspólnie z drużyną im. Jeremiego Wiśniowieckiego organizuje obóz letni w Jarantowicach k. Włocławka.
Drużyna tworzy samodzielny pluton przy szkole przy ul. Nowomarysińskiej. Liczebość drużyny wzrasta do 150 harcerzy. Dnia 02.10.1927 odbywa się akademia z okazji 15-lecia istnienia jednostki, w której biorą udział drużyny z okolicznych miast.
Nadanie sztandaru
Podczas uroczystości 25-lecia drużyny wręczony zostaje sztandar ufundowany przez Koło Przyjaciół Harcerzy.
Drużyna w czasie II Wojny Światowej
W marcu '39 drużynę przejmuje po Marianie Pietrzyckim dh. Kazimierz Kałużny (późniejsi pierwsi komendanci Hufca Łódź - Północ). Sztandar zostaje zabezpieczony przez dh. Antoniego Zająca (późniejszy komendant Hufca Łódź - Zachód), który zamurowuje go w ścianie swojego domu na ul. Objazdowej 7 przed zniszczeniem przez hitlerowców. Harcerze 2 ŁDH pełnią służbę w punkcie pomocy dla uchodźców przy ul. Ewangelickiej (obecnie Roosvelta). Kadrowy zastęp "Żubrów" wyrusza na pomoc Warszawie, nie dociera jednak na miejsce w skutek ciągłych bombardowań ewakuującej się ludności. Część starszych harcerzy wstępuje do Szarych Szeregów. Harcerze nadal spotykają się i planują co robić po wojnie.
Działania ruszają zaraz po wyzwoleniu. Dwójka po raz pierwszy bierze udział w Ogólnopolskim Zlocie Młodzieży na polach grunwaldzkich i zdobywa tam I miejsce w konkursie organizacji i sprawności.
Powrót sztandaru
Na rozpoczęciu roku harcerskiego odbywa się uroczystość 35-lecia drużyny. Wtedy też wraca do niej sztandar po 8 latach spoczywania w ukryciu. W związku ze złym stanem zapada decyzja o renowacji. Pomimo nacisków na sztandarze pozostał orzeł w koronie. Renowacja wyniosła drużynę 100 tys. ówczesnych złotych, które udało się zgromadzić dzięki pomocy KPH przy II ŁDH.
W wyniku spraw osobistych, zakładania rodzin, pracy, służby wojskowej podejmowanej przez harcerzy drużyna zostaje częściowo rozproszona. Trwa trudny okres dla działalności drużyny.
Na Zjeździe Łodzkim reaktywuje się Związek Harcerstwa Polskiego. Dzięki siatce alarmowej jeszcze z lat '40 Dwójka sprawnie wznawia prężne działanie. Na pierwszą zbiórkę w grudniu stawia się ok. 80 chłopców.
Hm. Aleksander Kamiński odbiera Przyrzeczenie Harcerskie składane na sztandar Dwójki, który pełnił funkcję sztandaru hufca do 1960 roku.
Powstanie Szczepu Pasieka
II ŁDH-rzy wraz z I ŁDH-ek i zorganizowaną przez instruktorów Dwójki drużyną w szkole przy ul. Wrocławskiej powołuje po raz pierwszy Szczep Harcerski Pasieka.
Odbywa się pierwszy obóz w okolicy Studzienic w powiecie bytowskim. Do dziś Dwójka w swojej historii spędziła tam 14 obozów.
W '69 z powodu likwidacji zespołu szkół przy ul. Drewnowskiej 88 na trzy lata drużyna przenosi się do SP 54. Następnie drużyna zostaje przeniesiona do szkoły nr 184 przy ul. Wielkopolskiej 70/72, gdzie będzie działać przez następne 14 lat. W tym czasie rodzi się 22 ŁDH-ek, z którą Dwójka do dziś należy do jednego szczepu. Drużyna odnosi sukcesy w festiwalach piosenki, biegach terenowych i zawodach sportowych, organizuje obozy samodzielne, kilkukrotnie otrzymuje tytuł Drużyny Sztandarowej hufca.
W wyniku przeprowadzki SP 184 na osiedle Radogoszcz Wschód zapada decyzja o przeniesieniu drużyny do pobliskiej SP 56 przy ul. Turoszowskiej 10, w której działa do dziś.
75-lecie drużyny
W grudniu ma miejsce uroczysta zbiórka z okazji 75-lecia II ŁDH-rzy. Obecne są sztandary Dwójki, hufca i zaprzyjaźnionych drużyn. Drużynowy phm. Tomasz Kajkowski przyjmuje meldunek poprzednich drużynowych, którzy wraz z kilkoma pokoleniami wychowanków byli honorywymi gośćmi obchodów. Gawędę wygłosił hm. Marian Kierczuk.
Dzięki sprawnym akcjom zarobkowym i zaangażowaniu harcerzy w '90 roku udaje się zorganizować pierwszy od dawna obóz samodzielny szczepu. Drużyna gromadzi sprzęt obozowy, namioty. W '91 roku drużyna traci harcówkę na rzecz salki katechetycznej. Zbiórki odbywają się na korytarzach, a brak własnej izby utrudnia pracę drużyny. Pomimo tego drużyna dalej funkcjonuje, jeździ na obozy. Po obozie w '97 zastęp starszoharcerski wyjeżdża na południe Polski pomagać w usuwaniu zniszczeń związanych z powodziami. Drużyna boryka się z problemem liczebności.
Obchody 90-lecia istnienia II ŁDH-rzy
Na okazję 90-lecia wydana zostaje publikacja autorstwa hm. Mariana Kierczuka "Historia 2 Łódzkiej Drużyny Harcerzy im. Waleriana Łukasińskiego 1912-2002".
Wyprawa rowerowa na Jamboree
Grupa 9 harcerzy z II ŁDH-rzy pod przewodnictwem ówczesnego drużynowego pwd. Konrada Dzięcielewskiego, po roku przygotowań udaje się na zlot skautów z całego świata Jamboree w Szwecji. Docierają tam na rowerach wożąc ze sobą pełen ekwipunek i pokonując setki kilometrów. Po wyprawie zostaje opublikowany dziennik z wyprawy "Na przekór wszystkiemu".
100 lat II ŁDH-rzy
Dnia 14.10.2012 w siedzibie Chorągwii Łódzkiej przy ul. Stefanowskiego odbywa się uroczystość obchodów setnego jubileuszu istnienia drużyny. Obecny jest sztandar, dawni drużynowi i wychowankowie Dwójki, przyjaciele drużyny. Drużynowy Konrad Dzięcielewski w rozkazie nadaje honorowe członkostwo II ŁDH-rzy osobom wspierającym od lat działania drużyny. Dwójka zmaga się z problemem małej liczebności, który będzie się pogłębiał w najbliższym czasie.
Obecnie
Wraz z drużynami ze szczepu Za Torem II ŁDH-rzy i 22 ŁDH-ek jadą na obóz w Przewozie k. Studzienic. Liczebność Dwójki, która drastycznie zmalała w ostatnich latach zaczyna rosnąć, na obóz jedzie młode pokolenie harcerzy. Wkrótce tworzą się zastępy, składane zostają pierwsze przyrzeczenia, drużyna odbudowuje się.
